μια μικρή ενότητα

Η σοφία της φύσης - εξυφαίνεται της παρακμής
όταν σαπίζουν τα φύλλα ενός δέντρου
νεκρού
όταν σαπίζει το άψυχο κορμί του ζώου
νεκρού
όταν διαλύονται τα σπασμένα φτερά της πεταλούδας
νεκρής
όταν το βλέμμα σου αποστραμμένο ριγά
νεκρό
όταν το κορμί μου αηδιάζει τη θλίψη
νεκρό
όταν τα γεράματα θολώνουν τα μάτια
νεκρά
όταν τα κόκκαλα εξαρθρώνονται και πέφτουν
νεκρά
όταν οι λέξεις πια σε φύλλα κίτρινα σβήνονται
νεκρά
Η σοφία στη φύση - εξυφαίνεται της παρακμής
/όταν από στιγμή σε στιγμή ερωτεύομαι/


από την ανέκδοτη συλλογή: Αλότριψ [ή άλλως προσανάμματα θανάτου]

Σημείωμα [2]

Στ' αληθεια, αντέχουμε να αντέχουμε τους ανθρώπους ή αρκούμαστε στο μηδενισμό της απλής συνύπαρξης μαζί τους, έτσι από υποχρέωση; Κι αν τους ανεχόμαστε, ανεχόμαστε στ' αλήθεια και τον ίδιο μας τον εαυτό ή απλά συμβιώνουμε από καθαρή τύχη;

-

[...]
ό,τι με συγκεντρώνει ό,τι με σκεδάζει
μια αδέσποτη στηθάγχη
που μελετά κάθε ώρα
τις επόμενες μέρες της ήττας μου
[...]

-

[...]
η επανάληψη των ειλώτων
σε μιαν εποχή ελευθέρας
που χλιμιντρίζουνε οράματα
που μπαλώνονται ιδέες
η επανάληψη μας σέρνει
στον ίλιγγο των αποφάσεων
[...]