Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

/.../

Δεν έχω. δε με αντέχει, είπε. έχω ξοφλήσει, είπε. νομίζω δεν κάθισα να με παίζει σα μαριονέττα, καταπώς τη βολεύει, έτσι είπε. μου είπε να πάω να γαμηθώ νομίζω... ναι, έτσι είπε. πρέπει η φλόγα που εμένα με καίει, αυτή να την έχει παγώσει - δεν εξηγείται αλλοιώς. και γιατί να μην το κάνω μαζί σου, ρώτησα; μ' έχεις κουράσει, είπε. κι ας έχεις δίκιο σε όσα λες. με κουράζει το δίκιο - προτιμώ το άδικο, την τυραννία, το ψέμμα. ναι, αυτά προτιμώ γιατί... γιατί... γιατί έτσι μου τη δίνει. αυτή είμαι. κι ας έχεις δίκιο να παραπονιέσαι - μα δε μ' αρέσουν τα παράπονα, κι εσυ με κουράζεις. μιλάς πολύ όταν δε μιλάς καθόλου κι αυτό δε μ' αρέσει, με μπερδεύει, είπε. σκέφτεσαι πολύ όταν δε σκέφτεσαι τίποτε. αυτό κι αν δε μ'αρέσει - με πεθαίνει, είπε. βαρέθηκα να σου μιλάω όταν δεν είσαι εδώ, είπε. κρίμα, κι είσαι τόσο καλός. σαν εσένα δεν έχω γνωρίσει άλλον, είπε. είσαι ικανός για πολλά, μα όχι για μένα - ο καθένας θάταν ευτυχισμένος κοντά σου - είσαι το κάτι άλλο. κρίμα. γι'αυτό πάνε γαμήσου, είπε. έχω και με αντέχεις, είπε: γι' αυτό φύγε.

[δε μίλησα. δε σκέφτηκα πολύ. έφυγα απλά γυρνώντας την πλάτη, κρατώντας στα χέρια τις άδειες λέξεις. δεν αρκώ γιατί δεν έχω και αντέχω. είμαι τόσο καλός που δεν αρκώ. απέχω.]

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Χωρίς εσένα, είμ' ένα τίποτα (Without you, I'm nothing) - Placebo.

Αλλόκοτο ξελόγιασμα σαν να λαμπρύνει την απογευματινή παλίρροια.
Θα το δεχτώ στο πλάι σου.
Τέτοια φαντασία λες και κάνει το συναίσθημα να γλιστράει.
Θα τη δεχτώ στο πλάι σου.
Είναι χάλια η σύναψη της στιγμής και πόσα ψέμματα γεννάει.
Θα τη δεχτώ στο πλάι σου.
Η πολλή υγρασία τσαλακώνει το δέρμα και το μεταλλάσσει.
Θα τη δεχτώ στο πλάι σου.

τικ - τοκ
τικ - τικ - τικ - τικ - τικ - τοκ

Είμαι βρώμικος, ένας αχαλίνωτος
Και κάθε φορά που βράζεις από θυμό,
φαίνεται να χάνω τη δύναμη του λόγου,
Ξεγλιστράς σιγά σιγά και δε σε φτάνω.
Με ωριμάζεις σαν δέντρο αειθαλές,
Δεν έχεις δει εμένα τον μοναχικό - ποτέ

Εγώ...
Παίρνω το πλάνο, το στριφογυρίζω.
Εγώ...
Πέφτω.
Χωρίς εσένα , είμ' ένα τίποτα.
Χωρίς εσένα , είμ' ένα τίποτα.
Χωρίς εσένα , είμ' ένα τίποτα.
Αρπάζω το πλάνο, το περιστρέφω στις άκρες σου.
Χωρίς εσένα, είμαι απολύτως ένα τίποτα.


- - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



Strange infatuation seems to grace the evening tide.
I'll take it by your side.
Such imagination seems to help the feeling slide.
I'll take it by your side.
Instant correlation sucks and breeds a pack of lies.
I'll take it by your side.
Oversaturation curls the skin and tans the hide.
I'll take it by your side.

tick - tock
tick - tick - tick - tick - tick - tock

I'm unclean, a libertine
And every time you vent your spleen,
I seem to lose the power of speech,
You're slipping slowly from my reach.
You grow me like an evergreen,
You've never seen the lonely me at all

I...
Take the plan, spin it sideways.
I...
Fall.
Without you, I'm nothing.
Without you, I'm nothing.
Without you, I'm nothing.
Take the plan, spin it sideways.
Without you, I'm nothing at all.



από το άλμπουμ: "Without you i'm nothing"
Φόρεσε μόνο στολίδια στο κορμί σου
έτσι γιατί απόψε δε γουστάρω
ούτε τα ρούχα - ούτε τις μασκες σου
Μόνο στολίδια κι έστω μισήν υποψία από έρωτα
Εϊμαι κι εγώ γυμνός ( δεν έχω τίποτε δικό μου)
Ό,τι είχα πάνω μου το πούλησα
για ν' αγοράσω λάσπη
Κι ήρθα απόψε σε σένα/μόνον ελπίζοντας/
να νοτιστώ στου παραμυθιού σου τα σπασμένα νερά
Κι αν σταθώ όρθιος για λίγο - μη γελαστείς
Ούτε υποψία για θεότητες ή άλλα τέτοια


[Στολίδια] : από την ανέκδοτη συλλογή "Στα σπλάχνα του θηρίου"

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Σημείωμα [4]

Όσο πιο πολύ μιλούμε, τόσο περισσότερο καταρρίπτονται οι αλήθειες
- το πόσο ψηλά φτάνουν οι πήδακες του νερού
-το πόσο γλυκειά είναι η ανθρώπινη έλξη
-το πόσο χαμηλά καίνε οι φωτίες στα σπλάχνα
- το πόση αξία έχει να κοιταζόμαστε στα μάτια
-το πόσο αργά τρώει τις σάρκες ο χρόνος
είναι όλα εδώ, όργανα ημίσεα μιας εγγενούς ολοκλήρωσης
/ξυπνάμε και τα πάντα έχουν πιά αλλάξει θέση.
δε ζητάμε τίποτα. δεν έχουμε τίποτα, παρά μόνο τα άδεια μας δίχτυα.
τα πάντα έχουν ξεπλυθεί απ' τη βροχή/
όσο πιο πολύ με προσεγγίζεις, τόσο πιο πολύ αρπάζω φωτιά
μα δεν τολμώ να αρθρώσω λέξη
-είναι τόσο μακρινή η εποχή των πάγων, που μέσα μου νοιώθω
πιο σκαλισμένος από ποτέ, σαν σε μουσείο του βορρά, μέσα στην κρύπτη
λιγνός κι ευνουχισμένος-

-

Μη λες
τα πάντα έχουν τελειώσει
πίνοντας το ποτό σου
- η θέση απεύχεται
- εσυ λιποψυχείς
- η νύχτα είναι όχημα
Πώς αλλοιώς να μείνεις μια πέτρα
δίπλα σε τοίχο
με παράπονο ποτισμένη;

Μη μένεις εδώ
δεν υπάρχω
- άδικα μ' ακουμπάς
είμαι πιόνι.

-

Πώς τσακίζει έτσι η σάρκα
μέσα στην τσέπη
που' χω όλη τη ζωή μου;
- ένα εισιτήριο τραίνου
ένα πενηντάλεπτο του ευρώ
κι ένα τετράγωνο χαρτί
με μισοφαγωμένες λέξεις -
Πώς τσακίζει έτσι η σάρκα
σαν ραγισμένο εκμαγείο νεότητας
σαν ευαγγέλιο έκπτωτο;
/ποτέ μου δεν κατάλαβα/

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Κανένας

κανένας μαζί-
καμμιά με γράσσο στο στόμα-
άδειο τραγούδι το κορμί
σαν έπαρση
δίχως θάνατο/
σαν άφεση
χωρίς κοινωνία/
κανένας-
καμμιά-
δίχως το κουμπί
της πτώσης/
εγώ - ξανά
μαζεύω τα απορρίματα
μιας παραιτημένης
πόλης

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Αυτή είναι
έρχεται
συστρέφεται
μετεωρίζεται
διαβάλλεται
έρχεται
σου τα παίρνει όλα
είναι εδώ
και ξερογλείφεται
ολοένα και πιο πολύ
αποκτηνώνεται
εξανεμίζεται
υγραίνεται
είναι εδώ
είναι η μορφή
που μέσα σου στέκει
και περηφανεύεται
μες τη γιορτή
στήνει τα μέτρα της
μες την καταιγίδα
πάντα φαίνεται
είναι η μορφή
που μέσα σου στύβει
το θηρίο το λιώνει
κι ύστερα
εδώ - σε καταπίνει
ελεύθερο