Λαθρεπιβάτης

Λαθρεπιβάτης
Λαθρεπιβάτης
- το πρόσωπο της ομίχλης.
όταν στριφογυρίζει
η πόρτα μέσα στα μάτια μου
δεν μου χαρίζεται
τίποτε.
ανάσα ακριβοπληρωμένη
έχω πενθήσει τα σάβανα
χίλιες φορές.
η καταβύθιση
μονάχα
κι η τόσο υπέροχη φρίκη
κορμός στο κορμί
αγκαθιών
το κιτρινισμένο
συμβούλευμα.
σιωπή - και σπαρταρούν
τα σάβανα
όπως με τυλίγουν.
δεν βρίσκεται
άλλος χαμός να με λυτρώσει.
δεν υπάρχει χαρά
δεν υπάρχει πόνος άλλος.
λαθρεπιβάτης
- η σκήτη της φρίκης.
γαλήνη
κι άλλα ψέμματα
σαν την αγάπη
δεν φεγγοβολούν πια:
στερεύουνε πήχεις.

Των εκπτώτων

Έκπτωτοι: ή το βάρος του κενού και πώς να συγκινήθει μια αρρώστια! το γύρω τοπίο εμφανίζει μια καθίζηση λες και έβρεχε παρακμή για αιώνες. το βάρος ελκύει την αρρώστεια και το οξύμωρο σχήμα μιας καρδιάς που πάλλεται δίχως αίμα, υπενθυμίζει παροξυμένα το γεγονός της απομάκρυνσης. αυτής της απομάκρυνσης από το περίγραμμα και τον εσώτερο πυρήνα της ζωής. της ζωής που έχει χτιστεί με μπετόν, πατημένες ψυχές, μοναχικούς κήρυκες και εξακοντισμένους ανέραστους διαβάτες. όλα αυτά καταλήγουν σε αστέγους που κυκλοφορούν στους δρόμους του κόσμου δίχως εστία. τούτη είναι η αλήθεια των εκπτώτων. με χέρια, μάτια και κορμιά πεπτωκότα.

η παρακμή μας κάτω από το βλέμμα του ήλιου και τον μανδύα του φεγγαριού, δεν βρίσκει οδηγό μήτε χαλινάρι. δεν υπάρχει μια ακμή που να στρίβει έστω το μαχαίρι σε μιαν άλλη οπτική. για όσους θέλουν να δουν καθαρά τα πράγματα. και δεν υπονοείται πως τα πάντα είναι μελανά. αλλά όμως, αυτό που δεν δύναται να παραγραφεί ούτε να παραπλανήσει - η παρόρμηση του ευκταίου - είναι πως ο,τιδήποτε ανθίσταται και έχει κάποιο αυθεντικό νόημα δεν του επιτρέπεται να ανατριχιάσει την πρακτική των ανθρώπων, δεν αναπτύσσεται, δεν εξωτερικεύεται απέναντι στον άλλο, δεν μπορεί να υφίσταται εν τοις πράγμασι. και το μαχαίρι αναγκαστικά στρίβει και συστρέφεται εντός.

πώς αλήθεια να μεγαλώσει μέσα στον άνθρωπο το ευγενές, το γάργαρο, το ζωντανό; αφου όσα ορίζουν καταστάσεις φαίνονται να έχουν συμμαχήσει με την αναίδεια, την απέχθεια, την αναισχυντία. νομίζεις πως ο κόσμος έχει γλυστρήσει κι έχει πέσει κατάχαμα. ότι κυλιέται σε βούρκους και σε βόρβορους - το χειρότερο: δίχως επιστροφή. για πόσα χρόνια μπορεί, άραγε κάποιος, να διαφεντεύει τις σκιές; να εξευμενίζει τα θηρία; να συναγελάζεται με τους δαίμονες; να χαλιναγωγεί τα πάθη του; να προσπαθεί να επινοήσει μιαν ισορροπία; πόσο εύκολο να συνθηκολογήσει με το αιμάτωμα που απορροφά μέσα του τη ζωή; η έλλειψη καθαρότητας εντείνει την εξάπλωση του κενού και προοδευτικά το βάρος αυξάνεται, διογκώνεται, αυγαταίνει. ποιο χέρι τώρα μένει να τον κρατήσει; και πληθαίνουν οι έκπτωτοι, στο περιθώριο, συγκρουόμενοι αντιδραστικά με κάθε σηψιμαίο καθεστώς. κρυμμένοι ολοένα κάτω απο τα συντρίμματά τους, μέσα στον ορυμαγδό του βομβαρδισμού κάιε απόληξης των εγκάτων τους.

ενδοσκόπηση τρόπον τινά: πάρτο αυγό και κούρευτο. να ετεροκαθορίζεται από τα ερωτήματα και τα απαντήματα - πλείστες όσες φορές κακά - από τα βλέμματα ή τους τρανταγμούς των άλλων. από τις πράξεις που συνθλίβουν κάθε κίνηση που ξεμακραίνει της ύλης, κάθε φορά που σκύβει την ύπαρξή του για να μην λερώσει τον ισχνό μανδύα που' χει απομείνει να θυμίζει το είδος του. τελικά ναι, είμαστε μόνοι σε τούτο το ταξίδι. μα θα μπορούσαμε να παρακάμψουμε αυτή την αλήθεια, προσποιούμενοι πως δεν είναι έτσι, πως συνυπάρχουμε έστω και εν αυταπάτη, που όμως θα βόλευε για να ξεγελάσουμε το χάος αυτό που μας περιβάλλει ούτως ή άλλως. και το τραγικό για τον έκπτωτο είναι πως η διαπίστωση αυτή βαραίνει ακόμα πιο πολύ τη μοναξιά του. η έλλειψη αυτή της αυταπάτης της συντροφικότητας, οξύνει την αλήθεια της μοναξιάς, που πια καθίσταται ανυπόφορη.

ενόσω φυσικά η βροχή δεν παύει, όχι πλεόν μόνο εκτός ημών, μεταξύ σφύρας και άκμονος, για να σχηματιστεί πλέον ένας άνθρωπος που έστω θα αντέχει, θα υπομένει, θα επιβιώνει. αυτό το στοίχημα καταλήγει σε μέγγενη, μιας και έτσι απόλλυται το νόημα, η καταγωγή και ο προορισμός της ύπαρξης. και τόσα κορμιά τριγύρω να συμφύρονται σε μιαν αδιάκοπη κι αλόγιστη καραιπάλη πτώσης.
εις υγιείαν...

Τροχαλία μιας φθίσης

Τροχαλία μιας φθίσης
Ήθελε να κραδαίνει φως μες στο σκοτάδι
- να τρυγάει από τον θάνατο και να μοιράζει
τροφή σε κάθε πλάσμα που 'χε ανάσα.
κι έφθινε γι' αυτό ο εαυτός του.
έφθινε σε μια φθίση φθηνή
που κόστιζε τόσο ακριβά.
- οι μέρες πάντα ξημερώνουν
όταν θέλεις να κρυφτείς. πάντα
σου θυμίζουν πως η λάσπη είναι το σπίτι σου,
ο βρώμικος δρόμος, οι στάχτες,
οι άδειες τσέπες και πιο πολύ η άδεια σου ζωή -
πόσα να πληρώσει για να τρέφονται οι άλλοι;
ποιο μαγικό χέρι να του στερεί την υπόνοια έστω της ζωής;
ποια κορμιά να τον σπρώχνουν στην έρημο;
ποιος εαυτός να φθίνει τον εαυτό του;
ποια κατάρα να τον ωθεί εκτός του χρόνου;
άραγε η ελπίδα συνεχίζει να ζει ανάμεσά
στους ανθρώπους ή ακολούθησε κι εκείνη
τα βήματα των αρχαίων θεών;
η φθηνή φθορά που τρυπάει τα κόκκαλα
είναι εδώ και κραυγάζει.
η αλήθεια το πιο διαρκές της θύμα.
ατροπίνη για να βρει τον τρόπο;
έναν κάποιον τρόπο; να δει; να καταλάβει;

Τι κρίμα να μην χωράς πουθενά
τι κρίμα να μην αντέχεις το σπασμένο κορμί σου
τι κρίμα να μην αισθάνεσαι τον ήλιο
να μην ανέχεσαι τα λόγια
και την μάσκα των πραγμάτων.
τι κρίμα να μην χωράς πουθενά
ούτε καν στη ζεστάσια
της σκισμένης σου τσέπης.

Πιθανοκρατικόν

Μια μαδημένη λάσπη κρατώ στα χέρια
μια κούφια καρδιά που δεν μπορεί
ν' αγαπήσει/ έχει στερέψει γιατί.
έχω ακούσει εκατομμύρια τραγούδια
υπάρξεων κρεμασμένων στα σύννεφα
και μόνο σκισμένες εικόνες αντικρύζω
ξεράθηκα/ δεν έχω άλλα σπλάχνα γιατί.
μην ψάχνετε στα μνήματα - δεν θα με βρείτε θαμμένο
μόνο σε τόννους χαρτιών ανάμεσα
και στων μπουκαλιών την μαύρη υγρασία
ξεψυχώ/ δεν ξεδιψάω γιατί.
μια κούκλα που μαδάει τριαντάφυλλα
όλο αυτήν κοιτάζω δίχως να μιλώ
σαν να ρυτιδιάζει ο κόσμος γύρω
σε μιαν εξόρμηση θανάτου
μην με ακούτε/ δεν υπάρχω γιατί.
ίσως μετά τις καταιγίδες - τις μικρότητες της δόξας
τα υπάνθρωπα που σπέρνουν φαντάσματα
ίσως κάτι άλλο να δώσει νόημα
πέρα απ' το μίσος/ μόνον έτσι μπορεί γιατί.
δεν ξεχωρίζω πια τίποτε.
τα πάντα έχουν θολώσει στα μάτια.
οι καινούριες ορδές ας μας φέρουν
γαλήνη ας μας φέρουν
μια πιθαμή ας μας φέρουν
κάτι ας μας φέρουν
ας φέρουν
ας.

Ερωτικόν

Χαίρομαι που δεν έχεις τίποτε να κρύψεις.
εγώ έχω να κρύψω έναν κόσμο ολόκληρο
έχω να κρύψω εμένα/
το αδιάκοπο σκοτάδι/
τον ιδρώτα που ελλοχεύει στον φόβο.
θα τον ρουφήξω όλον τον φόβο
και όλα του τα αδέρφια-
για σένα.
θα γκρεμιστώ στην καμπύλη του ερέβους/
στον υπέργειο σαρκασμό του θανάτου/
στην οιμωγή του έρωτα
που ζει για να πεθάνει-
όπως όλοι οι άνθρωποι.
τα πάντα για σένα.
θα πιώ όλα τα δηλητήρια/
θα ημερέψω τα βουβά κύματα
να κουμαντάρω τις κραυγές τους.
στο πηγούνι μου
θα κρεμάσω τη φωτογραφία σου
και θα λάμπω σαν τρελλός.
για σένα.
θα με κρύβω συνέχεια
για να μην τρομάζεις/
θα με κρύβω μέσα στις λακκούβες
των δρόμων/
στους φωταγωγούς/
στις πολύχρωμες προθήκες/
στα προφυλακτικά
του πλαστικού σου έρωτα
που με πνίγει/
έχω υπάρξει άσαρκος-άψυχος-άπληστος.
μα για σένα
ήρθα εδώ, να καταργήσω τον κόσμο/
εμένα/
να πνιγώ στην τόση οξείδωση
της ύλης.
πόσα πια να κρύψω;
τα χρόνια με έχουν τρυπήσει στο βλέμμα/
το συκώτι μου πονάει/
αίμα στην καρδιά δεν έχει μείνει/
κι η φλέβα
δεν τραγουδά πια
μα ψιθυρίζει.
αν εξαφανιστώ...
υπάρχει μια ελπίδα
να μ'αγαπήσεις (;)

επανάσταση. πορνό.

Πέσε
σπάσε
γαμήσου!
πιο πέρα απ' τον θόρυβο
της ερπύστριας.
όχι-
οι πόλεμοι δεν τελειώνουν ποτέ!
κι όταν κάθομαι
να στραγγαλίζομαι
απ'τα τσιπάκια
σου
με προεκτείνεις
στο ψηφιακό σου νεκροταφείο.
δεν υπάρχουν εραστές
παρά σε βίντεο.
να θυμάσαι-
σε βίντεο πορνό
δεν υπάρχουν επαναστάσεις
παρά σε βίντεο.
να θυμάσαι-
σε βίντεο ενημερωτικού πορνό.
μην με συγχέεις
με τις εγωπαθείς σου προβολές.
ΑΗΔΙΑΖΩ!
δεν με νοιάζει η καμπύλη
στην οποία καυλώνει ο χρόνος σου-
και σκέψου
κι άλλα συνθήματα παρακμής
δ ε ν μ ε π ε ί θ ε ί ς/
έχω πάψει να πιστεύω πια
τις λαμπερές σου μαρκίζες.
στις προθήκες του έλκους
βλέπω πια μόνο κρέας
που γυαλίζει
σαπίλα
και μυρίζει το τόσο οξύ σου
Δ Η Λ Η Τ Η Ρ Ι Ο!
/Εμ Ες Εν
Φαίησμπουκ
Μάησπέης
Χάη Φάιβ
Μαντάμ φιγκαρό
Μαρή Κλαίρ
Αιπόντ και
Γκλίτερ/
η σπορά του κηπουρού
που διαφεντεύει
τις τρύπες σου.
αυτή της ψυχής σου όμως
πάντα θα μένει κενή.
Ξεκινάς και τελειώνεις
στις οθόνες!
το ταμπελάκι με την τιμή σου
το κρύβεις καλά.
χα-χα-χα!
δεν ξέρεις όμως
πόσο καλά λαμπαδιάζουν
οι αποδείξεις σου
στο τζάκι μου.

χλεύη.κρεμιέμαι.όνειρος.

γέφυρα
.
νομίζεις με ξέρεις
-
χλεύασε ξανά
το χρώμα μου
.
το χνώτο μου
που σπάει
.
χλεύασε
την ομίχλη
μου
.
όσα
δεν
φαίνονται
/
εξαρτάται
.
χαμόγελο
.
υπάρχει
κάπου βαθειά
-
δίπλα δίπλα
στον
Ήλιο
/
στην
κραυγή
του ξεπεσμού
.
στα μάτια
στα μαύρα χείλη
στην βάρβαρη
αχλή
της εικόνας της
.
τομή
.
ψέμμα
.
αίμα ανάκατο
.
πιο πολύ
σκέψου
αν έστω φτάνεις
όσα έχω
αντέξει
.
πτώμα
.
η ηδονή
της
.
που πασχίζω
.
τόλμησε
.
αν μπορείς
να μπορέσεις
.
ίμερος
κάπου
που
τυλίγεται
στον εαυτό του
ο αφρός
-
οι σταγόνες
εκτείνονται
.
κάτω
.
γέφυρα
.
εγώ
τόσο
επιπόλαια
προβλέψιμος.
/
λέξιμος
/
χλεύασε
.
παραμένω
.
στον
όνειρο
.
επιτακτικά
.
αναπνέων
.

Πληγή

Μια μαύρη πληγή είχε κρατήσει
μια μαύρη κάρτα απ' τον άσπρο βορρά
και σ' όλα εκείνα που είχε πενθήσει
φύτεψε πάνω τους μαύρα πουλιά

Ο αέρας κενός είχε μείνει
να ψιθυρίζει κρότους στ' αυτιά
και να του καίει με παγο το στόμα
που' χε γεράσει δίχως φιλιά

Είχ' έρθει η ώρα ν' ανάψει το δίχτυ
όσα φοβόταν να πέσουν ψηλά
σαν διάτρητο να φέξουν λυχνάρι
για να φωτίσουν απώλεια ξανά

Και πήρε πάνω του όλο το χιόνι
κι έγινε στάχτη στης θλίψης το πιάνο
άφησε πίσω την άβυσσο μόνη
χαρίστηκε απλόχερα στην αποφορά

Το μαύρο κειμήλιο είχε ραγίσει
ο μαύρος τύμβος τον νότο κοιτά
και όσα άδολα είχε χαρίσει
γίναν λουλούδια σε μιαν άσπρη γωνιά.