Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Πιθανότητα

τριγμός -μέσα στα βήματα
φυτρωμένες βεράντες σε τσιμεντένιους
κορμούς. τα μάτια να αιωρούνται
στις στενωπούς των μικρών δρόμων
[και να θες να μυρίσεις δέντρα
φύλλα, χώματα, τον λυγμό του αέρα
δεν μπορείς]. έχουν στερέψει όλα
σε τούτο το βαθύ πηγάδι
που 'ναι η πόλη. είναι σάπια όσα
ξαπλώνουν παράταιρα -κομμάτια
σπασμένα, σκουπίδια, πέτραδακια,
τσίχλες κολλημένες στα πεζοδρόμια,
σκισμένες αφίσσες, αιωρούμενα
αστικά σωματίδια, σημάδια παρακμής
αγορασμένα με χρήμα
έχεις ξεχάσει την απολυμένη σου ύπαρξη
ψάχνοντας κάτι να κάνεις σε τούτον
τον ορυμαγδό. την σιωπή σου να στολίσεις
με όμορφα μπιχλιμπίδια και λέξεις
-για να αρέσεις. προφταίνεις; ποιος ξέρει;
η μνήμη της μόνο σε κάνει να χαμογελάς
και κείνη η ρημαδιασμένη πιθανότητα
πως κάτι ακόμα θα μπορούσες να 'χεις ζήσει
στο πλάι της.

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Πόλεμος

Μασουλάς τα γόνατα με τα δόντια
που μασουλάνε τα ούλα σου.
η σιωπή καθώς κοιτάζεις τα πόδια
του φεγγαριού -να τυλίγουν
στον ουρανό τα μοναχικά δώρα
που ποτέ δεν σου δόθηκαν.
να περιμένεις στην στροφή αγόγγυστα
για να σου χαμογελάσει κάποιο από τ΄άστρα
[καθώς τα βλέμματα των ανθρώπων
υπερσκελίζουν τα ανομήματά σου.
να θες να πιεις, να θες να λιώσεις μέσα
σε μάτια, να θες να βουλιάξεις σε κάποιο κορμί,
στην αγάπη, στο πάθος, στον πόνο, να θες
να κάνεις έρωτα.]
η οθόνη σού θυμίζει το φως
μέσα στην λόξα που ψηλώνει μετά
τα μεσάνυχτα -καθώς οι ασπίδες
έχουν μείνει χωρίς χέρια να τις κρατάνε.
και περιμένεις το ψέμμα
να λύσει την αλήθεια ως γρίφο
που αναμεταδίδεται με κάθε ασφάλεια
απο κάποιο δελτίο ειδήσεων.
ο πόλεμος ολοένα και πιο κοντά.
το ξέρεις -το αισθάνεσαι -το μυρίζεις.
και το χειρότερο: μέσα σου.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Βαθμίδα πτώσεως

Ξηλώνει - ξηλώνει - ξηλώνει
η πέτσα. γκρεμίζεται αβοήθητη στα
βάθη του πηγαδιού.
"μας πετάάάάάάνεεεεε
στα βάάάάάάάθηηηηηη................".
στα πηγάδια, στα μεγάλα σκοτάδια:
η μοίρα μας τελείωσε. ετούτη η σκουρόχρωμη
σκύλα που ποτέ δεν ησύχασε να μας κυνηγάει.
τα μέρη του λόγου ποτέ δεν μας σχημάτισαν σε
κείμενο -νάχουμε κάτι να μιλήσουμε
στους γύρω- μονάχα στάχτη, πόνο, πύον
και στυφά νερά να ρέουν απ' τις πηγές του κορμιού.
όχι-όχι-όχι! δεν παραδιδόμαστε. πέφτουμε αμέριστοι,
αυτάρεσκα αυτόνομοι στον πάτο.
η πτώσις δεν έχει πάτο: μόνο βαθμίδα κατακόρυφη
που αυξάνει όσο παρέρχεται ο χρόνος.
ψυχή ντροπή, ξεφτιλισμένη -παροράσαι:
που θα πει συγκλίνεις στην εξαθλίωση.
ον επιβλητικό και άθλιο. μια πέτσα που φθίνει - φθονεί
και φθείρει. δεν αντέχεις στην κριτική
να παίζεις κρυφτό, ξέρεις καλά με τον εαυτό σου.
μια πέτσα που ξηλώνεται και γκρεμίζεται
σαν αλλάζουν οι εποχές, αυτό είσαι. κι όμως,
αρκεί μια επιμελής εξομολόγηση για να σε θάψουν
δίχως αντιρρήσεις στο νεκροταφείο. τέτοιο μεγαλείο
η πτώσις σου!