Εσένα

μόνο διάλεξα
εσένα.
να με κόβεις κομμάτια
με την λάμα την οξεία
του κορμιού σου.
να κερνάς τα ψιχία μου
στα βράχια
και να ποτίζεις
μ' αρμύρα κάθε πληγή.
στον όχλο
να με μοιράζεις
αίμα και σώμα
έχοντας τις λέξεις μου
ναυαγούς
στο ερμαφρόδιτο νησί σου
- να προσμένουν
μιαν ακόμα σχεδία
να τους θαλασσοπνίξει.
εσένα
μόνο διάλεξα:
Σκότος Ανήωο
σφουγγάρι στο αίμα
κορμό από στάχτη
σφαγές
κραυγές
χτένες ξυράφια.

Σημείωση για τον ποιητή ρόβηρο μακρή

[απέναντι ο καθρέφτης]

σιωπή.

και είπα να κοιτάξω τον εαυτό μου
σχολίασε ο ποιητής ρόβηρος μακρής

δημεύοντας την εικόνα μου
ο σκοτεινός σωσίας
μετέφερε τα σπασμένα κύτταρά μου
στην άλλη πλευρά του καθρέφτη.

ακουγόταν το Ρέκβιεμ του μπραμς
και μετά το Καρναβάλι του σούμαν
κι ύστερα ψίθυροι
αναγνωσμένοι υποχθονίως
απο άγνωστα αυτιά.

[πρώτο βλέμμα ο καθρέφτης - υγρασία -
η θερμοκρασία στους 5 βαθμούς κ.]

ο γέροντας που είμαι έχει κουραστεί πια
η ομίχλη έχει κεράσει όλο της το μέγεθος
κι έχω μεθύσει πια χωρίς γυρισμό.

σήμερα η ώρα πέρασε σαν χτες

δεν θυμήθηκα να ξεχάσω τις ακολουθίες
φιμπονάτσι που με κατεδίκασαν
να ξεχνάω πως πρέπει να θυμηθώ
να ξεχάσω.

σιωπή ξανά.
η έξοδος προς το καρναβάλι κύριε ρόβηρε
δικό σας θέμα
πρέπει να μπει μια τάξη:
θα υπάρξει συνέχεια; σταματημός;
ανάπαυση; κίνηση διαρκής; στάση;
επανάσταση; ή μήπως θάνατος
σε συνάφεια με έρωτα;

φοβάμαι τη βροχή. να αντικρύζω τον εαυτό μου
στον καθρέφτη -απ' όποια μεριά κι αν στέκομαι.

είμαι θύμα σου ρόβηρε
θλιβερό θύμα των φαντασμάτων του μυαλού σου
η ανάσα βρίσκεται σε ένα ποτήρι με σάρκα
υπόγειο, κάτω από την θάλασσα, μέσα στον βαθύ
ουρανό, που μετράει τη θλίψη με τον άνεμο
και με το πόσο γρήγορα σφουγγίζει τα δάκρυα
από τα μάγουλα.

[ξηρασία - ο καθρέφτης κάπως πιο σκοτεινός]

ναι φίλε μου, απόψε θα πούμε αντίο.
θα βάλουμε μέσα μας τον καθρέφτη
και θα πετάξουμε απο την ρωγμή στον αέρα
του δωματίου, το κλειδί του στόματός μας.

πρέπει να προλάβουμε την ρωγμή
πάση θυσία!

θαρθούν τα όργανα πομπή
πίσω από μας να παίζουν τους ρυθμούς τους
έτσι που καμμιά πόλη πια δεν
θάναι ξάγρυπνη. τα πάντα θα στροβιλίζονται
γύρω μας, μέσα σε τούτη την θολή τρέλλα
στον νόθο μετεωρισμό μας στο παν.

σ χ ι σ μ ή/ καθόλου πια θερμότητα/ καθόλου
υγρασία/ τα πάντα α ν έ κ φ ρ α σ τ α

καμμια γιορτή δεν κρατάει τόσο
όσο η στιγμή που γίνεσαι ένα με τον καθρέφτη

οι λέξεις όλες πια

[μια μαύρη τρύπα]

ΠΕΝΘΟΣ!