Σ κ έ ψ η

Λένε πως οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι προτιμότεροι από τους θλιμμένους. δεν ξέρω, αλήθεια, ν' απαντήσω ποια κατηγορία ανθρώπων είναι καλλίτερη. καλώς ή κακώς δεν ανήκω σε καμμιά από τις δύο...

Λόγια

Βαρέθηκα τα λόγια χωρίς αντίκρυσμα. την οσμη του ανέφικτου που κρύβουν οι πράξεις του φόβου. πλέον, γνωρίζω καλά πως η μοίρα του σημερινού ανθρώπου είναι αλυσοδεμένη στην μέγγενη του φόβου. δεν υπάρχουν σχολεία, δεν υπάρχει υγιεία, δεν υπάρχει ισορροπία, δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αδελφοσύνη, δεν υφίσταται πλέον καμμιά Πολιτεία του Ανθρώπου.
μόνο προσωπεία φοράνε οι άνθρωποι και κινούνται μηχανικά σε κάθε πτυχή αυτής της αδικοχαμένης επίγειας ζωής. ναι, έχουμε χάσει την ζωή! μην ξεγελιέστε. ακόμα κι αν επιλέγετε να τάσσετε τους εαυτούς σας σε κάθε λογής αγώνα, είναι σίγουρο πως θα αποτύχετε. και ο κύριος λόγος είναι πως ήδη έχετε χάσει τους εαυτούς σας. έχουμε χάσει τους εαυτούς μας. έχουμε απολέσει την ψυχή που θα μπορούσε να χορεύει και να γιορτάζει, ακόμα και πάνω στα ερείπια της φθαρτής μας αθανασίας. μας λείπει το όραμα για να κερδίσουμε μια νέα πατρίδα: τον εαυτό μας. και χωρίς τον εαυτό του καθενός μας, κανείς δεν μπορεί να χτίσει κάτι το αξιόλογο. έχουμε χάσει το παιχνίδι με την ζωή. η ήττα μας είναι τόσο συντριπτική που πρέπει να πεθάνουμε, να ξαναγεννηθούμε, να βαφτιστούμε ξανά και να μεγαλώσουμε εκ νέου.
η ελλειπτική μας συνείδηση έχει καταστεί ένας βρυκόλακας που ρουφά ο,τιδήποτε βρεθεί μπροστά του. η τερατόμορφη μανία μας για εξιλέωση απέναντι στην ανέχεια και την ασυνέχεια του ίδιου μας του εαυτού, μας έχει μετατρεψει σε κίβδηλα κακέκτυπα όντα που μηρυκάζουν αναίσχυντα τα ελαττώματά τους. ο κόσμος είναι ήδη νεκρός. δεν γνωρίζω πότε και αν θα αναστηθεί. ξέρω μόνο τον τρόπο, που είναι τόσο απλός όσο και δύσκολος: τα όνειρα να φυτρώσουν στα χέρια μας.

Δεκάτη

Δεκάτη. σελίδες κρυφές τα μάτια σου.έχοντας ένα χαμόγελο
από θάλασσα, μου θυμίζεις πως ακόμα υπάρχει ορίζοντας.
έναν βυθό μόνον έβλεπα - να υψώνεται κραταιός
πάνω απ' τους ώμους μου και να ραγίζει κάθε μου βλέμμα -
γεμίζοντας με αλάτι οι σπόνδυλοί μου.
χαμόγελο πυκνό να τραβάει το δέρμα
να μεταναστεύσω από την χώρα της οδύνης
στον ουρανό, σε σύννεφα, στο διάστημα
και πιο πέρα, στην χώρα που εκτείνεται μέσα σου.
δεκάτη. η θάλασσα με ορίζει: το αλάτι, τα μεγέθη, το χρώμα
η θερμοκρασία, τα κύματά της. κοίταζέ με σαν κύμα.
μόνον αυτό θέλω. αγκάλιασέ με σαν σιωπή, μόνον αυτό θέλω.
αγάπησέ με σαν μάνα, μόνον αυτό θέλω.
κρύψε με στα στήθη σου σαν ντροπή, μόνον αυτό θέλω.
και μετα φίλα με όπως η βροχή φιλάει το χώμα. δεκάτη.
ο ουρανός πλημμυρίζει από τα μυστικά σου.
τον λατρεύω τον ουρανό - και την θάλασσα. και δεν φοβάμαι.
μόνο γκρεμίζω τον βυθό που κονταίνουν τα μάτια σου. δεκάτη.
μιαν ώρα ακόμα και θα συνηθίσω την όραση.
μιαν ώρα ακόμα και θα βουτήξω εντός μου.
μιαν ώρα ακόμα και θα σκαρφαλώσω στον νου σου.
μιαν ώρα ακόμα και θα μπορώ πια ν' αγαπήσω.
δ ε κ ά τ η.