Κήπος μια αόρατη φυγή δίχως την ξύλινη όψη της αφής να φύγω στην σιωπή όπως χτυπάνε οι πέτρες στους ήχους και κροταλίζουν τα χαμόγελα στον ψεύτικο ήλιο διαρκώς υπάρχω στην απουσία στα διαχυμένα περιλαίμια των μαργαριταριών μακριά από ανθρώπους είναι η αρρώστεια μας η διάσπαση και τα ομόσπονδα κύτταρα πάντα πεθαίνουν συγχώρα με που άφησα τα μάτια μου να γυμνώσουν το κορμί σου και εκπορνεύτηκα στις σάλπιγγες αδιαφορώ
δεν με νοιάζει κάτι πέρα από την λησμονιά σου την υγρή κι ας μην πιω ποτέ από το ποτό της θάλασσας η διαφθορά είναι που κοκκινίζει τα σεντόνια κι όχι το αίμα και δεν δολοφονούν από συμφέρον αλλά απο συνήθεια σιώπησε ξανά εσύ απόφυγέ με τα συρμάτινα αγγεία θα ξαναλιώσουν και θα χαθεί η μορφή μου στα συνεργεία επιδιόρθωσης στο τίποτα που προστάζει η μηδαμινή σου μοίρα προσχώρησε την γέννηση των λουλουδιών στα σίγουρα χαμένη την έχεις.
δεν με νοιάζει κάτι πέρα από την λησμονιά σου την υγρή κι ας μην πιω ποτέ από το ποτό της θάλασσας η διαφθορά είναι που κοκκινίζει τα σεντόνια κι όχι το αίμα και δεν δολοφονούν από συμφέρον αλλά απο συνήθεια σιώπησε ξανά εσύ απόφυγέ με τα συρμάτινα αγγεία θα ξαναλιώσουν και θα χαθεί η μορφή μου στα συνεργεία επιδιόρθωσης στο τίποτα που προστάζει η μηδαμινή σου μοίρα προσχώρησε την γέννηση των λουλουδιών στα σίγουρα χαμένη την έχεις.
