διάνυσμα

Η απόσταση γίνεται σιωπή καθώς εσύ απουσία
κρεμιέμαι σχοινί ανάμεσα σε δυο παράθυρα αντικρυστά
που 'ναι σαν βλέμματα ξένα
δεν ξέρω πώς να διανύσω την απόσταση
από το ύψος στην επιφάνεια της γης
και γίνομαι τραχύς σαν κηλίδα μακριά σου
πώς να διανύσω την απόσταση
από την προσμονή του ταξιδιού ως το χαμένο δρομολόγιο
περπατώ μονάχα δίχως προορισμό
και θυμάμαι το ταξίδι μου είσ' εσύ
η απόσταση γίνεται βροχή και νομίζω εσύ νύχτα
όπως οι ώρες σταλάζουν σαν δάκρυα απ' τις σκεπές
κάθυγρος διαμοιράζω στους μακρινούς
το σώμα και το αίμα μου
ταλάντωμα στο διηνεκές του ανέμου
που γλυστρά και γλυστρά στο τελευταίο άγγιγμά σου
όσο κι αν ο ήχος γίνεται υποψία σωτηρίας
όσο κι αν η μνήμη αρκείται σαν βράχος
όσο κι αν
σε κάθε αρχή και σε κάθε τέλος μιας μέρας
γνωρίζω σαν παιδί που μαθαίνει να περπατάει
η απόσταση είσ' εσύ
και πώς να σε διανύσω

σφραγίδα

Σφραγίδα κάρφωσες το χαμόγελό σου
στην Βραχνή μου Πύλη προτού ενδώσεις την σιωπή
και φύτρωσαν λουλούδια στάχτες στο πρόσωπό μου
η Νύχτα ισοφάρισε ξεχνώντας να με περιλάβει
στα κατάστιχά της και γυρνούσα από δω κι από κει
υπεραιωνόβιος με τρύπια ρούχα και κρύο στο δέρμα
στην άφεγγη μεριά της πόλης - η συντριβή
σφραγίδα κάρφωσες την μαλακή σου κοιλιά την πλάτη
το ζαλισμένο στήθος και τα πόδια της υποταγής μου
και δίψασα δίψασα πολύ τον βαρύ αχό της φωνής σου
η Μέρα με έκρυβε έκτοτε στα ερειπωμένα της σπίτια
καθώς έτριβα τις σπασμένες γρίλιες για να ζεσταθώ
και ηλεκτρόνια έσφιγγαν μανιασμένα τα άκρα μου
στις αράδες απ'τα τούβλα και τις υλακές - η αποχώρηση
είπα να πιω την σκόνη που έσταζε απ' το ταβάνι
μα λύγισα κι αγκάλιασα τα ραγισμένα ξύλα του πατώματος
εικοσιτέσσερις ώρες και πάλι η φλόγα απροσπέλαστη
στην μυρωδιά σου ανεμίζει όπως αλλού σε χώρα σφαλιστή
κλειδαμπαρωμένη στο ανείπωτο μυαλό σου
-οικόσιτος σαν κατσαρίδα περιπλανιέμαι εκατέρωθέν σου-

διάβασα τις προάλλες να γράφει ο αμετανόητα Χαμένος
σε μιαν έξαψη πάθους και σύνθλιψης μαρτυρώντας πως
ο πόνος είναι ένα συνεχές που δεν συστέλλεται τελικά:
απόσπασμα από το "Ημερολόγιον Ερώτων" του εσχάτως
λησμονημένου Ρόβηρου Μακρή

σχι/σμή

χεί/λη
μα/ζί
κομ/μένα
δρό/μος
βλέμ/μα
κε/νό
μνή/μη
αρ/μός
η
τροχο/πέδη
μα/ζί
κομ/μένα
ό/λα
η
βρο/χή
ψιθυ/ρίζει
τ'όνο/μά
σ/ο/υ
κι
αναρω/τιέμαι
πώ/ς
να
συνα/ρτήσω
τη/ν
σχι/σμή

τροχαίο

Οι λέξεις είναι τύμβοι
και μέσα τους πετάω
σκουπίδια και φλέματα
δικά σου
ηχώ που σκοτεινών μικρών
τα μάτια τους φράζει
και στο αντίο
να χτίζονται αυτοκρατορίες
οι λέξεις είναι ψέμματα
όταν τις ξερνά
το στόμα το δικό σου
ένα σχοινί ολάκερος κόσμος
φώτα γιορτές χνώτα
πάνω φυτρωμένα
κομμάτια του κορμιού μου
ανά χιλιοστό
- για να δεις πως αξίζω κι εγώ
μιαν αυτοκτονία -
ψωνίζοντας μαγαζάκια
με κεριά καθρεφτάκια
και αρκουδάκια των υπογείων
ναι
σε κείνο το πάρτυ στο υπόγειο
ήτανε
χόρεψα για πρώτη φορά
ο ντιτζέι στα τώρα νεκρός
κι εσύ τοτε κάπου θα υπήρχες
μακριά
όπως η μνήμη μου πια
τυλιγμένη στο μνήμα το ακριανό
κάπου στην Αγία Παρασκευή
οι λέξεις είναι τρόμος
εγώ ανασαίνω στον μεγάλο μας Πόνο
ως πότε; τότε θα εικάζουν
πως τα ίχνη μου τα κράτησαν σφιχτά
στο κάποτε μαξιλάρι
εύνοια των πουλημένων
στο χαλασμένο κοντέρ
έχουμε ξαναχτυπήσει
μπήκαμε πια στο τελευταίο
χιλιόμετρο

θυμιατήρι

Στην σκήτη μας την ιερή θυμάμαι
σε κείνη την γωνιά σε κρατούσα
με το ριγωτό κιλίμι
που όλο βαλνόμουνα να γράφω
λέξεις λέξεις λέξεις
προτού να σε γνωρίσω
σε κοίταζα στα μάτια
κι άχνιζες από παντού
σαν ξημέρωμα διαπεπραγμένο
τα τσιγάρα δεν τ' άγγιζα
εσένα μόνο
και βολόδερναν πέρα ως πέρα
στο ξεχασμένο μου κορμί
αναθυμιάσεις από μυρωδιές κανέλλας
κι απογέματα φθινοπώρου
εσύ διάβαζες συνεχώς
τις σκόρπιες λέξεις που έστεκαν
πάνω σε σπασμένα χαρτιά
όσο εγώ σου έγλειφα αργά το χέρι
κι έπαιρνα την ανάβαση για πιο ψηλά
ψιθυρίζοντας με την γλώσσα
μωρό μου
σπασμένα χαρτιά πάψε να διαβάζεις
κι έλα να διαβάσουμε φιλιά