Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

αμφιβολία

Σαν σε κοιτώ
στα μάτια σου βλασταίνει
σαν κρόκος ανοιξιάτικος
η αμφιβολία

και βλαστημώ τον χρόνο που φεύγει
μακριά σου
ακόμη κι αν
δεν είχε έρθει ποτέ

αυτογνωσία

Ήξερε την στιγμή που η κτίση θαρχόταν
ανάκατη με φωτιά και βιολί
να κοιτάξει κατάματα τα έργα και τις ημέρες

ήξερε ποιος ήταν ο σκοπός
ήξερε τον λόγο που δεν τα κατάφερνε πάντα
και κείτονταν σιωπηλός

τις μεγάλες πτώσεις τις φέρνουν
τα μεγάλα ύψη
ξανά και ξανά

χαμένα παιδιά

Χαμένα παιδιά
σαν χαμένα πουλιά
πουλιά σαν κλαριά
στον άνεμο περιχυμένα

χαμένα στην έλξη
σαν ωκεανός στην ρίγη
σαν μια θλίψη
σαν ανάκατη με φως

υπήρξαν ξανά
σε μιαν έξαψη ξανθειά
αλλοτινή ως κυτίο
μαθαίνοντας να ξεφεύγουν
την υποταγή

η ώρα φτασμένη
από καιρό
για να διαλέξουν
ύψος από βάθος