Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

o χειμώνας των άκρων

Τα άκρα δεν ξεκουράζονται ποτέ,
τα άκρα δεν ξεπερνιούνται·

στέκονται ακίνητα,
σαν ήρωες της πιο μεγάλης ήττας·
συναρμολογούν το πρόσωπο,
τα κόκκινα μάτια,
τα άνυδρα χείλη,
τις μαύρες γραμμές των συνόρων
στο μέτωπο και τ’ αυτιά.
σφαλιστό μυστικό κρατάνε
τα μικρά παράθυρα στο μυαλό,
τις εικόνες που έχουν χαθεί.

μην πει κανείς πως μας ξάφνιασε,
μην πει κανείς πως έχουμε άγνοια,
αυτό μονάχα μας νοιάζει
και μέσα στο μυαλό κοχλάζουν έννοιες,
σκοτάδια και σημειώματα απαραίτητα.


ποιος δεν παραιτήθηκε κάποια νύχτα;
ποιος δεν έκλαψε με το πρώτο φως,
χαμηλωμένος σαν κερί
που αγναντεύει τον ορίζοντα του πατώματος;


τα άκρα δεν ξεκουράζονται ποτέ,
ούτε κουρνιάζουν σε κενοτάφια
στις παρυφές της πόλης.
δυναμώνουν τόσο τόσο
- σαν από συνήθεια -
σε αντιστοιχία της έλλειψης,
της έκλειψης των άστρων.
είναι τόσο ισχυρά
όπως το κράτημα των χεριών
και τα χρυσά φιλιά ενός ζευγαριού,
που μοιράζεται μια θέση
στο λεωφορείο.
είναι η απώλεια,
που αναβλύζει σαν από κίτρινο απόστημα
και καίει.


η γη ανάμεσα γυροφέρνει κύκλους –
όταν στα βρόχινα πλακάκια του δρόμου
αναγράφεται:


τα άκρα δεν φταίνε ποτέ·
φταίει η μέση που ποτέ δεν αγγίζουμε.