Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Άτιτλο

Πάλι έλα φωτεινή απόμακρη
κι ωραία ν' ανασκευάσεις ακόμα
μια φορά πάνω στο μνήμα μου
το μνήμα σου έλξη κι αντοχή
ένα κάποιο μέλλον ενεχειριάζοντας
αλλοίμονο σε ποιον δίχως να ξέρω
παρά την γλώσσα της σήψης
το πλατάγισμα του κενού
την υποδιαίρεση μια στιγμή στο άγγιγμα
βλέμμα της Αβύσσου

το ότι υπάρχεις με κάνει - μόνο

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Είμαι χαμένος σαν ποιήμα, μέσα στο συρτάρι του παλιού σου γραφείου.

ξημέρωμα αποστόλου

Σάλια
δάκρυα
μια καλύπτρα
γυμνή
στην προτελευταία
απόστροφο
κυλίστηκα
στην εγκοπή
της λέξης
κι ήταν ο πόνος
απέραντα
κοίταζα
το κενό
σαν θάλασσα
σαν ζορισμένο φιλί
σαν κοίταγμα
προτού η πόρτα
κλείσει
ένα μαξιλάρι
να ξαποστάσει
μυαλό σακατεμένο
προορισμένο
την Άβυσσο
και τα αγγίγματα
ανοίκεια
όπως σκορπιούνται
αφημένη η ψυχή
στο περασμένο δωμάτιο
και πια στον δρόμο
άνεμος κατρακυλώντας
ο "κάλυκας"
έρωτας ίδιος φαντάζει
να σφραγίζει
την μια
και μόνη μοίρα
που κρατώ σφιχτά
στο αδειανό χέρι
φευγιό

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ενAsfxII

Αποχωρίζοντας
την επινόηση
μιας φαγωμένης μέρας
από τον αυτονόητο
πήδακα στην συντριβή

λόγια καθώς
φιλιά καθώς
ξανάσανα

διατυπωμένος αλλοιώς
σε μια ύφανση στυφή
χαζεύοντας τα μάτια σου

και πιάνοντας χέρια
που δεν ήταν δικά μου
μόνο και μόνο
για ν' αγγίξω κάτι
επιτέλους

απώθησα
συντετριμμένος
σε μια γωνιά
της μακρινής σου χώρας
ανασαίνοντας αργά
μονάχα
χάνοντας το καθετί
από το τίποτε
που 'χε κολλήσει
στο δέρμα

ερειπωμένος εκ νέου
σε μιαν άλλη εκδοχή
μέσα στον τοίχο βλέποντας
έξω από το βλέμμα
την νέα εικόνα
της παραφροσύνης
ταυτόχρονα
σκαλίζοντας
έν' άλλο χώμα
ξενικό

υποταγή στο χρώμα
που βάφει ξανά
ό,τι ξέβαψες εσύ
και ήχοι σπαρμένοι
στην πλημμυρίδα
της σιωπής
υποταγή λοιπόν
και αφωνία

ο δρόμος να κυλά αδιάκοπα
κάτω από τις ρόδες
κι εγώ να τέμνομαι
λεπρός διασχίζοντας
σε ασφυξία

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Δεν θέλω

Δεν θέλω τα δάκρυα απ' το βρεγμένο τσιμέντο
που μέσα του σαπίζει η καρδιά σου
δεν έχω ανάγκη τα χαμόγελα με τα ψεύτικα δόντια
δεν τριγυρνάω στους δρόμους των αποστεωμένων
δεν παίζω σε τυχερά παιχνίδια την αγκαλιά σου
όπως εσύ

δεν κοιμάμαι σε κρεβάτια με στρώματα σπασμένα
δεν φιλαω χείλη που φτύνουν χρώματα ψεύτικα
δεν κρατάω χέρια όταν απλά κάποιοι άλλοι έχουν απεργία
δεν στριμώχνω στις ρωγμές από το κορμί σου
ψεύτικον ιδρώτα
δεν συμψηφίζω ανοίες ούτε καρατομώ ψυχές
στο πρώτο παραστράτημα

δεν σκοτώνω ευχές όταν τα λόγια γονατίζουν
απ' το βάρος του θανάτου
ούτε υπόσχομαι πως θάμαι ζωντανός κάθε στιγμή
δεν θρυμματίζω καρδιές επειδή με περιμένει στην γωνία
κάποιο καινούριο θύμα
δεν ξεχνώ την στιγμή που η καρδιά μου χτύπησε
στον ίδιο ρυθμό με την δική σου
και πάντα ψηλαφώ τις ανάσες σου όσο κουρασμένος
κι αν είμαι

δεν θέλω να με κοιτάς μ' αυτό το βλέμμα
δεν θέλω να μ' ακούς να μου μιλάς
εκτός κι αν τ' άσχημά μου είναι για σένα Ομορφιά
όπως στα μάτια μου ηχεί το δικό σου καθρέπτισμα

ναι την Ομορφιά διψώ απ' την στιγμή που
πρωτανάσανα και για μια σταγόνα βροχής
πίστεψα στην Δική σου
δεν αναζητώ προφάσεις όπως εσύ για να την κάνω
μα ευκαιρίες να χαρίσω την συγχώρεσή μου
κι ας πνίγομαι σε κάθε λιμάνι

έτσι κι αλλοιώς είμαι φτιαγμένος από νερό