Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Απόσταση 0 μηδέν


Οι ανάσες μικρές
 οι ήχοι δίχως τόνους
τα περιθώρια να στοιχίζουν
όσο μια καταστροφή
τα μάτια που δεν πιστεύουν
πάντα να κλείνουν πεινασμένα

ο κίνδυνος υψώνεται
και σαν κύμα σκάει πάνω
στην υπερβολή
η σύντομη στιγμή που χάνεται
τα βήματα που παίρνουν
αντίθετες κατευθύνσεις
τα αγγίγματα που παρέμειναν
απλές πιθανότητες
στο πεδίο του χρόνου
οι χτύποι της καρδιάς
τα όνειρα που γεννιούνται στα βλέμματα
οι ενδογενείς συμβάσεις
τα πρέπει τα μη και τα ίσως

όλη αυτή η ιστορία
που ξετυλίγεται σε κάθε σπιθαμή
από τα κορμιά
ενώ βράζουν τα κύτταρα
μέχρι να τιναχτούν
στις οπές της εξάλειψης

και μέχρι χτες δεν σε ήξερα
δεν γνώριζα ότι υπάρχεις
και είχα ξεχάσει τα χρώματα
δεν έβλεπα των χαμόγελων τον ορίζοντα

στην λίμνη της λήθης
είχα εναποθέσει κάθε δάκρυ
κάθε εκπνοή και εισπνοή μου
κάθε τετελεσμένη επιστροφή
κάθε νίκη
κάθε ήττα
κάθε κομμένο κομμάτι του εγώ
ήταν όλα μακρινά και ανοίκεια

μέχρι χτες δεν σε ήξερα
τώρα γνωρίζω ότι υπάρχεις
κι αυτός θα είναι ο αγώνας
για την ανάσα
για τα χρώματα
για τα χαμόγελα
να μειώνω κάθε δευτερόλεπτο
την απόσταση ανάμεσα στα βλέμματα
ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς
ανάμεσα στους φόβους και τις ιστορίες
που ξετυλίγονται στα όνειρα
αυτή θα είναι η μέρα που θα ξημερώσει
και θα τελειώσει αυτή η ατέρμονη νύχτα
αυτή θα είναι η γέννηση
όταν αγγίξουμε
την απόσταση μηδέν

οι ανάσες μικρές
τα περιθώρια στοιχίζουν
κι από τούτη τη στιγμή
το να χαθείς
θα μου κοστίσει
μια ολόκληρη ζωή

και ξέρω πως στα γονίδιά σου
κουβαλάς
το άπειρό μου

απόσταση μηδέν
ο ήλιος
τ' οξυγόνο
τα χέρια στην συναρμογή
το πρόσωπό σου
ένα ουράνιο τόξο

το ουράνιο τόξο
που πρέπει επιτέλους να βγει