τρεις ώρες

Μέρες 
τρεις ώρες
χαλασμένα χωμάτινα 
δευτερόλεπτα

δεν ήταν 
η σκισμένη πολυθρόνα
που καθόταν παιδί
ούτε ο βρόχινος
ορυμαγδός των ματιών
μια φοβέρα ήταν
μια φοβέρα πως
η μέρα θα κυλίσει σαν νύχτα
κι η νύχτα σαν μέρα
δίχως το σκίρτημα
της εναλλαγής
χωρίς το βλέμμα
να τρέχει
στο νοτισμένο τοπίο

θάταν πυρηνική χαρά
να έβλεπε
πίσω από τους μεγάλους
τσιμεντένιους τύμβους
την ανάσα της πόλης
και θάταν θάρρος
να ξεφυσήξει τ' αδιέξοδο
της πολιτείας του
σαν φλέμα

η ασυνέχεια του υφάσματος
ή εκείνη η αίσθηση του υγρού βολβού
έχουν την δύναμη
να πετάξουν από την τραμπάλα
εκείνο το παιδί
που μαθαίνει σαν μεγαλώνει 
τον κόσμο ν' απομακρύνεται
να λυσσά μακριά του
λες και μοιάζει μπαλωμένο
μια ζωή 
με κομμάτια κόκκινου υφάσματος
ραμμένα παντού
σαν αρρώστια

η πολιτεία ξεθωριάζει
μ' ένα πρωτόκολλο ανασκαφής
σαν συλημένος τάφος
με τον νεκρό διασκορπισμένο
και τ' αντικείμενα που τον τιμούσαν
να έχουν μεταστοιχειωθεί 
σε μιαν έγκυο τσέπη παντελονιού
ανήμερα του ανθρώπου
μυρίζει χρώμα άνθρακα
σήμερα αύριο χτες

μέρες 
τρεις ώρες
χαλασμένα χωμάτινα 
δευτερόλεπτα

και μια κούκλα ουρανίου
που ψάχνει απεγνωσμένα
να χωθεί 
στην ραγισματιά του υφάσματος