μικρά μεγάλα 9

Το τέλος πάντα επέρχεται προτού προλάβεις να εκπληρώσεις κάθε μικρή ή μεγάλη πτυχή ενός οράματος. τα λόγια δεν κρύβουν πάντα την αλήθεια, ούτε άλλωστε κι οι πράξεις. το κενό αιωρείται πάνω από τα κεφάλια αδυσώπητο, σαν το χαλάζι του καλοκαιριού. κι όσο πασχίζεις, τόσο πιο σθεναρά εφορμούν κατά πάνω σου τα εμπόδια. το πρόσωπο που είναι αληθινό - με έναν τρόπο περίεργο - το αποστρέφονται σαν θανατικό οι άνθρωποι...

μικρά μεγάλα 8

Μια λέξη που ξεχνά. μια σιωπή. μια σκιά βλεφάρου κρεμασμένη στην ειρκτή. υπάρχουν φορές που συνηθίζεις. κι άλλες πάλι που δεν τολμάς καν να το σκεφτείς. μοιράζεσαι συνήθως αυτά που είναι δικά σου. άλλες φορές όλα όσα δανεικά απέμειναν στο άδειο σου σαρκίο. κι υπάρχουν οι φορές που ξαπλώνεις στο απλωμένο σκοτάδι σαν απόντας. να αναμετρηθείς πασχίζεις με το φως. η απουσία είναι το ίδιο ολισθηρή στο ορατό φάσμα.

μικρά μεγάλα 7

Χρώματα, κύκλοι και ονόματα. ό,τι υπάρχει δεν υπάρχει κι ό,τι μας διαφεύγει ανασαίνει, υπομένοντας την αφύπνιση του νερού. η συνήθεια και η ώση και η έλξη, φωνήεντα και σύμφωνα μιας και μόνης δύναμης που ορίζει τον Κόσμο των Ονείρων. αν στέκεσαι απέναντί μου, μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τα μάτια σου είναι καθρέφτης του Αληθινού; υπάρχει ψυχή πριν το τέρμα;

μικρά μεγάλα 6

Κι ο Κόσμος συνεχίζει να προχωράει. μια χαμογελαστή εξαπάτηση που σέρνει τα βήματά της πάνω σε άυπνα βλέφαρα. κάπου τα χρώματα μπερδεύονται με το ξερό κενό και συνηθίζεται η ενατένιση ενός μονοπατιού υδάτινου, ίσα - ίσα στην χαραμάδα ενός κλεισίματος ματιού. υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, θα σου έστελνα μια καλημέρα αγκαζέ με ένα χαμόγελο· αλλά τα δάχτυλά μου χάλασαν και δεν μπορώ να σ´ ονειρευτώ άλλο πια.

μικρά μεγάλα 5

Κουβαλάς μερικά χέρια στην στάχτη, ν´ ανασυνθέσεις το παρελθόν. μα βρισκεσαι μπροστά, μονάχα, σε μια στοίβα αντινομιών, περασμένων μέσα στο τσιγκέλι ενός αιμάτινου καπνού. ξεχνάς και μπαλώνεις με γύρη τις τρύπες στα κάγκελα που φορούν τα κύτταρά σου. όλο κι όλο σκαλίζεις μια σκιά - με γιακά να κυλά άγαρμπα στον άνεμο - που όλο πασχίζει να διασχίσει το πορσελάνινο πλάτωμα της ύπαρξης. κομμάτια από άδειους πλανήτες στα πόδια της κι εσύ, με ξένα δάχτυλα, ακόμα εκεί, ανήμπορος να κινήσεις την ακινησία.

μικρά μεγάλα 4

Ο πόνος που πάντα έρχεται στο λυκόφως. μάτια γυάλινα που αντανακλούν την διαφυγή των σκιών. σεντόνι στιβαρό με χαραγμένες σαν αγάλματος κοίτες. μέτωπο ζαφειρένιο, υγρά δάχτυλα...

μικρά μεγάλα 3

Όταν τα όρια του τέλους ξεπερνιούνται... κι όταν ο κόσμος χάνει τα οξεία σχήματά του. ξάφνου, εκεί, κανείς δεν υπάρχει τριγύρω για ν´ ατενίσει μαζί σου το χάος.

άτιτλο

Μέσ´ απ´ τα όνειρα έρχεσαι
και τ´ οξυγόνο μου σφαδάζει
ασύμμετρο δονείται στον βυθό
πυρηνικό καρφί που με τρυπά
το φάσμα σου προσχώρησε
στην κοίτη των κυττάρων
η πλησμονή που πάει και πάει

μικρά μεγάλα 2

Όταν οι σκιές αναλαμβάνουν τις τύχες των σχημάτων, τότε οι ήχοι που σηματοδοτούσαν τις εκφάνσεις των ωρών που πέρασαν μεταστοιχειώνονται. καθετί φλέγεται σε μιαν αόρατη φωτιά και οι σκέψεις του μυχού θεριεύουν και πληρώνονται από ζωή. τότε - στην επικράτεια των σκιών - υπάρχουν τα όντα που συμπληρώνουν δευτερόλεπτα σε μιαν ατέρμονη προαιώνια διαμάχη. όντα αόρατα στα πολλά μάτια, που ψιθυρίζουν λέξεις σε μιαν άγνωστη γλώσσα πίσω από τους πιο μοναχικούς τοίχους. ο χρόνος γίνεται μια μέγγενη που συνθλίβει τα ενορατικά τους τοπία. όμως ο αγώνας της αγωνίας τους πρέπει να συνεχιστεί. δεν είναι σίγουρα αν επέλεξαν τα ίδια αυτή την θέση στο Υπερδιάστημα της Φθοράς, ωστόσο η προοπτική τους ειναι μία και μοναδική: βάδισμα στο έμπροσθεν αβάπτιστο, στο άφωτο διηνεκές που δημιουργείται μέσα από μια πληθώρα διακλαδώσεων που δημιουργούν και απορρίπτουν ένα αχανές κύκλωμα πιθανοτήτων. η Νύχτα ειναι πάντοτε βαρειά, ομώς οι τοίχοι που τους περικλείουν δεν έχουν πάντοτε το κατάλληλο πάχος - αν κάποιος είναι αρκετά προσεκτικός ίσως καταφέρει να μυρίσει τους ψιθύρους τους στον αέρα. η πόλη δεν ειρηνεύει ποτέ· γι' αυτό να είστε σίγουροι...