Το φως καίει μέσα στην νύχτα
κάνεις πως δεν ακούς
οι ήχοι βλασταίνουν σαν εκρήξεις
και τα χρώματα βαφτίζουν στην σκόνη
τα κύτταρα μιας άλλης ευχής
ο χρόνος αποκοιμιέται στην άκρη
σαν να μην έχει μια στάλα ανάσας
για να σπαταλήσει
το ύστερα πλαντάζει με βήματα γρήγορα
να φθάσει πριν την αυγή
οι ώρες μακριά από την λύτρωση
αιώνες φαντάζουν
ένα χαμόγελο κροτάλισε κάπου σαν πολυβόλο
σαν μνήμη που έσκασε στα χέρια
σαν ώριμο ζευγάρωμα στο ξέφωτο
σαν βλέμμα που μετρήθηκε με το άπειρο
κι αν είμαι νεκρός
μην με ξεχάσεις
μέσα στην σκόνη και την στάχτη
τα μάτια καρφωμένα στην κόγχη
στο λειψό αναπάλεμα του ήλιου
στον ορφανό ιδρώτα
στα χωμάτινα αγγίγματα μακριά σου
τα μάτια πάνω σου καρφωμένα
εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά
με ένα λυγμό
και μια αστραφτερή λύπη στα χείλη
που στάζουν την ξηρασία
στο μέτωπό σου
ενώ πασχίζεις να κουβαλήσεις
ένα κιβώτιο ροδάκινα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου