[Η επανάσταση κοιμάται]

Η επανάσταση κοιμάται

μέσα στον σπόρο της βολής

ταξιδεύει με zaleplon

στα έγκατα του κβαντικού κόσμου

την ακούει να τον καλεί

και ψάχνει να αγγίξει

τα υδαρά της μέλη

τα συμπαρομαρτούντα

τιτιβίζουν στα κλαριά του αιθέρα

θα βρεθούν μια μέρα

τα ενύπνια των οραματιστών

να ξεψαχνίσουν την τελεολογία

και να μοιράσουν καθήκοντα

ταξιδεύει με zaleplon

μήπως και αφουγκραστεί

την αγκαλιά εκείνης

που περνούσε τα πρωινά

μπροστά του

στο μετάνιωμα των τοίχων

και στο γονάτισμα

των πρησμένων ματιών

η επανάσταση κοιμάται

μέσα στον σπόρο της βολής

εκείνος στην έκλειψη

επαφίεται

Στο δέρμα σου

Στο δέρμα σου ξάπλωσα

μετά από αιώνες κι αιώνες σκοτοδίνης

τριγυρίζοντας με μάτια πρησμένα

και με μια καρδιά ξεφούσκωτη

στο στέρνο μου καρφωμένη μια βελόνα

να στρίβει ολοένα στο πέρασμα του καιρού

μου έδωσες δυο στήθη τεντωμένα

στο ένδοξο μεγαλείο τους

μου κράτησες τα χέρια

και μέσα στα μάτια σου μ' εξύψωσες

τα πόδια σου έβαλες πάνω στα δικά μου

και χορέψαμε πολλές φορές

πριν πλεχτούμε κορμί με κορμί

κάτω από την μωβ κουβέρτα

δεν ήξερα πώς είναι να σε κρατούν

δίχως να υπάρχει αύριο

δεν ήξερα πώς είναι να σε κοιτάζουν

με μια κοιλιά που φλέγεται

δεν ήξερα πώς είναι να κοιμάσαι αγκαλιά

κι η νύχτα να έχει βρει το νόημά της

στο δέρμα σου ξάπλωσα

μετά από αιώνες κι αιώνες

που χάραξαν κοίτες στο κορμί μου

και γίνονται τώρα ποτάμια απ' τα δάκρυά σου

που πέφτουν με κρότο πάνω μου

όταν πονάς και δεν αντέχεις

το κορμί σου έγινε πια η πατρίδα μου

εκείνη που αγαπώ και πάντα έψαχνα

το μαύρο μου πουκάμισο

κουβαριασμένο στην καρέκλα σου

διηγείται λακωνικά την ιστορία μου

μέχρι να σε συναντήσω

σου θυμίζει την δική σου ιστορία

και πώς γίνεται να πονά κανείς τόσο πολύ

και να υπάρχει ακόμα

στην αγκαλιά σου κοιμάμαι και είμαι πια ήσυχος

ήσυχος που έσμιξα με την δική μου εστία

και μπορώ πια να νιώθω τον αέρα να μην πνίγει

με δάκρυα λες ότι μ' αγαπάς

και πως είναι τόσο δύσκολο να συναντήσει κανείς τον ήλιο

πονάς για εκείνα που ξέρεις

πονάς για εκείνα που βλέπεις

πονάς για εκείνα που παλεύεις να ξεχάσεις

κι εγώ πονώ μαζί σου

σου λέω ότι κι εγώ σ' αγαπώ

τις νύχτες και τις μέρες

στις χαρές και στις λύπες

στις ώρες που σε ακουμπώ

και στις ώρες που σε ονειρεύομαι

πονώ και σ' αγαπώ μαζί

λέγοντάς σου πως κι ο ήλιος χτίζεται άμα το θες

χτίζεται όταν δέρμα με δέρμα

πασχίζουμε να γίνουμ' ένα

σου λέω ότι κι εγώ σ' αγαπώ

για να μην το ξεχνάς

όταν μας προφταίνει η ομίχλη

στην αγκαλιά σου ο χειμώνας δεν είναι παγωμένος

κι η βελόνα παύει να στρίβει μέσα στα σπλάχνα

εκεί ο πόνος δεν έχει εξουσία

οι ώρες δεν είναι κελιά

οι λέξεις δεν είναι ξένες

τα πάντα έχουν την καταγωγή και τον σκοπό τους

εσένα

στο δέρμα σου ξάπλωσα

μετά από αιώνες κι αιώνες σκοτοδίνης

τα δάκρυα μετρούν την υπομονή

όσο αναπνέω τα χιλιοστά σου

είναι όλα πια στην θέση τους

σε χαϊδεύω με ανάσες βαριές

με δέχεσαι με χαμόγελο στα κύτταρά σου

κι εγώ δεν κρυώνω

μήτε φοβάμαι άλλο πια

Βλέμμα στραμμένο σε τοίχο

Μαύρη ομίχλη σκόπιμος μπλε καπνός
τα καρναβάλια οι κλόουν και τα όνειρα
πόσο με πνίγουν

Κλοιός

Κάνοντας τον ήλιο μάθημα
πανάκριβο δώρο να σε βλέπει
χάνοντας εκείνα που ακόμη δεν είχαν βρεθεί
λιμοκτονία κατά συρροή μπρος σε άδεια πύλη
την σάρκα με το κρασί
το παιχνίδι με τις λέξεις
του χωροχρονικού συνεχούς την κάτοψη
τα είχε αγαπήσει όσο τίποτε
γδέρνοντας γεμάτες νύχτες το κορμί του
σε γιορτές ακορντεόν
σχήματα κυβικά όσχεα κινδύνου
γωνιές σπαρακτικές
ιδρώτες τρωτοί παρατημένοι
μια χώρα ήλιος με δαγκωμένα ιδανικά
κι εξωγήινα χέρια επαναστατών
όλοι υπάρχουν σαν κάτι υποθετικό εδώ
εκτός τις κόκκινες κομμένες χορδές
σε μια χαμένη ποίηση γεωμετρική
του τριγμού του σπασμού της ασφυξίας
καθώς μεταμορφωμένος ο ήλιος
αργά-αργά σε φεγγάρι

Ψυχέλκος

Μέρες μαυρισμένες γύρω άβυσσος — η πόλη στοιβαγμένη

ανάκατα στο αποθηκευμένο μυαλό — το σκοτάδι φίδι τυλιγμένο

πουθενά κρεμασμένο σε άγνωστο λήθαργο

πάθη βαπτισμένα στις ανοιχτές πληγές — σύσσωμη έλξη

ένας πνιγμός φωλιάζει στα ξανά χέρια — σφιχτά λαιμός

αδιάφορες μέρες σαν εκτύπωση ανθρώπου

βάλτος βαθύς ξαπλωμένος στα πόδια των σειρήνων

θόλος άφατος στο παρατεταμένο — μάτια κρίσιμα λέπια

μυρωδιές να ξεχειλίζουν απ' τους τοίχους

η προσευχή βολεύει την υγρασία

αναμενόμενη πρόσπτωση σε ακόρντα απωλείας

η προσευχή εκλιπαρεί την συγχώρεση

κι η απόσταση του ήθους το μέτρημα

(δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό "Θράκα")

Παράσημο

Περπατάει μ' ένα μαχαίρι στο στήθος

καμμιά φορά αυτό βογγά σαν αναπνέει

δακρύζει απ' την λεπίδα αίμα

και βάφει οξύθυμα

το ξεθωριασμένο πουκάμισο

πρόσωπο την στάχτη καπνισμένο

και πόδια πυρωμένα την λάβα

σαν εκδίκηση επιστρέφει ο πόνος

τον τυλίγει και χαμογελά

περπατάει μ' ένα μαχαίρι στο στήθος

που γυαλίζει σαν παράσημο πια

(δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό "Θράκα")

Εξομολόγηση

Είν' άλλο πράμα η αυγή οι καρποί η αγάπη

άλλο πράμα τ' άνθη τα φλογερά

εγώ είμαι το βαθύ μαβί τ' αψέντι

το δηλητήριο το πικρό τ' αχείρωτο

η αχλή που σωρεύεται στα βάθη σου

το άωρο αποτύπωμά σου στην άμμο

η ακύμαντη άβυσσος

είν' άλλο πράμα τα πλεγμένα χέρια των εραστών

κάτι άλλο είμ' εγώ

το θλιμμένο κρούμα του ανέμου

η ακύμαντη άβυσσος

(δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό "Θράκα")

άτιτλο

Vortex
το τέρας που εξύφανε τον θάνατό μας
Vortex
η μνήμη που τεντώθηκε στο κλάσμα
κι έγινε σπείρα λεπτή
στην διαδικασία αποκυκλώσεως
Vortex
το όνομα που έγινε συνώνυμο του θεού
μετέπειτα
Vortex
η κολασμένη λίμνη
που συγχωνεύτηκαν τα αμαρτήματα της κοινότητας
σταχτώθηκαν σε φλόγα
Vortex
τα λεγόμενα μάτια
που βασάνιζαν τα μέλη των ανθρώπων της κοινότητας
καθώς πάλευαν να ξεφύγουν από την αιτιότητα
Vortex
ο συμπαντικός πόλεμος
Vortex
η λήθη που ταρίχευσε τα πλήθη
Vortex
οι αγκαλιές των κραυγών της απωλείας
Vortex
η εναντίωση
η θηριωδία της απολύτρωσης
η αιδώς της συφιλιδικής έπαρσης
το μένος
το τραύμα
Vortex
ο κώδικας της ιστορίας
το βαρβιτουρικό
η σχοινοτενής πρέζα του ιερατείου
η εξουσιαστική αναρχία του Κόσμος
Vortex
τα φιλιά που δεν πρόλαβαν να δοθούν
πριν την επάλειψη της καταστροφής στην συλλογική μοίρα
η μήτρα της κοινότητας που διεστάλη και διεθλάσθη
η μητέρα της ανθρώπινης τραγωδίας
Vortex
ο εωσφόρος κόκορας των εκρήξεων
η λαγνεία
ο εκφυλισμός
το λάθος
η ανακυκλωτική φάση της ανθρωπόρροιας
Vortex
ο εραστής
η ερωμένη
το οργασμικό λάκτισμα του Ουρανού και της Χθονός
Vortex
το Όνομά Του

(δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό "Φτερά Χήνας")

άτιτλο

Μνήμη ο βυθός
στάζει στην σκιά λήθη
φτιαγμένη από ηλεκτρικά κυκλώματα
συνήχηση
γδούπος
και ρόγχος
υπήρξαν μάτια στα δάκρυα
αγχωτικός εμβρασμός
η πηγή και το λάστιχο
η φωτιά καίει πάντα μετά τα χαράματα
όπου ενοικούν αγωνιώδεις ριπές
δεκατετραδιάστατες επιληψίες
ψευδαισθήσεις
συστήματα αυτοματοποιημένου ελέγχου
σωληνάκια σταγμένο αίμα
στυγνό ντεκόρ
αν θυμάται η προσευχή ματώνει
ο θεός ονειρεύεται
ο θεός εξελίσσεται
ο θεός είναι κομπιούτερ

(δημοσίευση στο διαδικτυακό περιοδικό "Φτερά Χήνας")

κολάζ

Στιγμή που στεκόταν - κοιτούσε μ' έναν γκρι κρόταφο
το τεθλασμένο του ομοίωμα
ο παλιός καθρέφτης έχασκε στην ξεφτισμένη του γωνιά
δυο-τρία τσιγάρα η απομακρυσμένη του σκέψη
κι ένα παράθυρο στην πιο κοντινή ανοίκεια διάσταση
στιγμή μιλώντας τον χρόνο που στέγνωνε
μέσα στα διάτρητα χέρια κι έτρεχε κίτρινη άμμος
συνήχηση που διέρρεε στα τρεμάμενα πόδια
δίχως εκείνα τα πολυπόθητα κεκλιμένα περιθώρια
χωρίς το μήκος και το πλάτος οίηση να ξεμακραίνουν
κάτι απείρατο ξέφευγε - η οξεία γωνία της οντότητάς του

2 ποιήματα χωρίς τίτλο

Πανωφόρι πέτσινο σε λάθος χαρτί παρατημένο
ποιο άραγε ύφος σε οδήγησε σ' αυτήν εδώ την χώρα
λαμνοκοπάς ράθυμο βάρκα - φάντασμα ερέβους
και βήχεις κάθε τόσο σαν άγουρο άγγιγμα
πιο βαθιά από την σκοτεινιά σου
όχι θάλασσα

***

Σ' ένα τραπέζι κομμάτια κρέας
φλέβα αιμορροούσα ομπρέλα ψάθινη
γάντια στεγνά κάτ' άπ' τον ήλιο
ξεχνάς να θυμάσαι
στο καθημερινό μεθύσι μιας ζωής
τροφή κάποιου θηρίου ταγμένος
τι να 'σαι άραγε
μικρέ νάνε περιπετειώδη
σύντριμμα - απόβλητο - πρόβλημα - θλίψη
μια σύνθλιψη ίσως μεγαλειώδους εαυτού
απόηχος συμφωνικής αρμονίας